PAULUS VAN HET KRUIS

Passionisten

Paolo Francesco Danei werd geboren in 1695 in het Italiaanse Ovada (streek Ligurië) als tweede kind in een gezin van 16 kinderen. Zijn vader Lucas was lakenhandelaar en Paolo ging als puber in de zaak van zijn vader werken, maar hij besteedde daarbij ook zes tot zeven uur per dag aan gebed. Hij had vanaf zijn prille jeugd een innige verering voor de gekruisigde Christus. Hij hield vele en langdurige overwegingen, waarbij hij zijn lichaam door nachtwaken, geselen en vasten kastijdde. Hij sliep op wat takkenbossen en iedere vrijdag nam hij als drank een mengsel van azijn en gal. Uit verlangen naar het martelaarschap sloot hij zich aan bij de troepen die Venetië van plan was tegen de Turken uit te zenden. Maar hij zag in dat dit niet de wil van God was en legde de wapens neer. In een reeks visioenen kreeg hij de opdracht een orde te stichten die gericht was op het lijden van Christus en de smarten van Maria. Hij schrok hiervan en vroeg bisschop Arborio di Gattinara om raad. Die meende hier de geest van God te voelen en op 22 november 1720 ontving hij van deze bisschop het zwarte boetegewaad. Voortaan zou de jongeman Paulus van het Kruis heten.
Vijf jaar later stichtte hij de Congregatio Passionis, congregatie der passionisten (C.P.). De eerste orderegel werd door de paus afgekeurd. Maar Benedictus XIV (paus van 1740-1758) stemde in met een mildere versie, zeggende 'Deze congregatie is de laatste in Gods Kerk gekomen, zij had de eerste moeten zijn.' Het eerste klooster ontstond in 1728 op de Monte Argentario.
Samen met zijn broer Giovanni Batista trad hij op als missionaris onder de verarmde bevolking van Noord- en Midden-Italië. Clemens XII verleende hun hiervoor in 1738 de titel 'apostolisch missionaris'. In zijn prediking lag de nadruk vooral op boetedoen en absolute armoede.
Hij werd beroemd om zijn heiligheid. In 1769 werd hij de eerste ordegeneraal en een jaar later stichtte hij de passionistinnen. In 1773 verlegde hij het moederhuis van de passionisten naar het klooster van Santi Giovanni e Paolo in Rome. Hier voerde hij vele geestelijke gesprekken. Eens voerde hij zo'n gesprek met Rosa Calabresi waarbij beiden in extase raakten en geruime tijd een halve meter boven de grond zweefden. In de kloostertuin tikte hij vaak met een stok op bloemkelken met de woorden 'zwijg toch, zwijg toch, gij verwijt mij mijn geringe liefde tot God, mijn broeders, hoort ge niet, hoe de bladeren van de bomen u toeroepen Bemin God!.' In dit klooster overleed hij ook in 1775 en werd hij bijgezet.
Zijn hagiografie is geschreven door de passionist Vincentius Strambi (1745-1824; feestdag 1 januari, 24 september of 25 september).

Hij werd in 1867 heilig verklaard door Pius IX. Het Roomse Martelaarsboek herdenkt hem 28 april en 19 oktober.
De jonggestorven passionist Franciscus Possenti (1838-1863) richtte zijn aandacht meer op de zeven smarten van Maria en koos dan ook voor de kloosternaam Gabriël van de Moeder van Smarten.

Reeks ordestichters

De afbeelding op deze pagina maakt onderdeel uit van een reeks van 39 ordestichters die in de Sint-Pieter in Rome een beeld hebben gekregen. Ze bevinden zich in de nissen van het schip, de dwarsbeuken en de tribune.
Het eerste beeld van Dominicus werd in 1706 gemaakt door Pierre Le Gros de Jonge.
Het laatste van Louise de Marillac (1591-1660), stichteres van de Dochters van Liefde (feestdag 15 maart), werd gebeeldhouwd door Antonio Berti in 1954.

Het cherubijntje aan de voeten van Paulus van het Kruis houdt een boek open met links het orde-embleem van de passionisten.

Karel Houben

In Nederland kennen we de passionist Karel Houben. Hij werd op 11 december 1821 geboren in het Limburgse Munstergeleen. Hij werd na zijn studie in Sittard passionist in Ere bij Tournai met de kloosternaam Carolus a Sancto Andrea, Karel van Sint-Andries en in 1850 priester. Eerst uitgezonden naar Engeland, werkte hij daarna tot aan zijn dood op 5 januari 1893 jarenlang vanuit het klooster van Mount Argus bij Dublin als zielzorger en biechtvader. Hij werkte aan de verzoening van christenen en had een grote verering voor het sacrament van de biecht. 'De man met de genezende handen' heeft ook wonderbaarlijke genezingen op zijn naam staan.

Op zijn zaligverklaring in 1988 volgde de heiligverklaring op 3 juni 2007. Hij zou in december 1883 een doodgeboren baby tot leven hebben gewekt. Verder zou hij twee doodzieke mensen hebben genezen. Een van hen was Dolf Dormans (1926-2017). In het zicht van de hemelpoort herstelde hij op voorspraak van zijn dorpsgenoot Karel Houben in 1999 van een fatale darmkwaal. Hij was bij de heiligverklaring ook aanwezig op het Sint-Pietersplein. Uit de mond van een ook aanwezige gelovige tekende Michaël Zeeman de volgende uitspraak op over deze genezen man: 'Dolf heb ik onlangs nog drie hele vlaaien zien eten. Dat is toch wat, na die toestand met zijn darmen'. Een streekgenoot beaamde dat met 'Het is een wonder'. (De Volkskrant 4 juni 2007).
De kerkelijke feestdag van Carolus Houben van Sint-Andries is op zijn sterfdag 5 januari.

Ignazio Jacometti (1819-1883)
Paolo della Croce, fondatore della Congregazione della Passione di Gesù Cristo (1876)
Marmeren beeld
Rome - Sint-Pieter