Bill Viola
Het veelluik van Di Bartolo inspireerde Bill Viola tot het maken van de video-installatie Catherine's Room.
Vijf kleurenvideo's horizontaal gerangschikt, zoals de panelen van de predella, omlijsten de kamer van een vrouw die de hele dag door haar dagelijkse taken doet, altijd alleen.
Elk scherm toont een bezigheid op een ander moment van de dag: ochtend (yogaoefening en appel eten), middag (kleding verstellen), zonsondergang (schrijven), avond (kaarsen aansteken) en nacht (naar bed gaan).
Aan de muur van de kamer is er een klein raam waardoor we een glimp opvangen van de takken van een boom die op elk scherm op een ander moment in zijn jaarlijkse cyclus wordt afgebeeld, van wanneer hij in het voorjaar bloeit tot hij aan het einde van het jaar al zijn bladeren heeft afgeworpen.
Zo laten de video's niet alleen een volledige dag zien met het veranderende licht, ze laten ook de loop van een jaar zien door de verschillende fasen van vegetatie en de loop van het menselijk leven van wakker worden (geboorte betekenen) tot slapen (de dood vertegenwoordigen).
In de installatie van Viola is Catherine niet de heilige van die naam.
Deze predella is het verhaal van de acties van een vrouw gevangen in de intimiteit van een eenzaam leven, tot op zekere hoogte met een heiliging van de dagelijkse routine zoals gesuggereerd door de impliciete, maar sterke verwijzing naar het predella-formaat en naar de religieuze en verhalende traditie die dit met zich meebrengt.
Zo worden de vloeiende gebaren van de vrouw omgezet in een bijna ritueel vlak, waardoor de aandacht wordt gevestigd op haar individualiteit.
Catherine's ego wordt expressief aangegeven door haar lichaamstaal, een eenzame aanwezigheid in een ruimte die is gebouwd om op het podium van een theater te lijken: altijd hetzelfde maar steeds veranderend afhankelijk van de manier waarop het is ingericht.
Alleen met zichzelf, net als ieder van ons als we haar observeren, verdient Catherine onze blik om diezelfde reden.
Haar eenzaamheid en haar kamer zijn van ons.
|
