Hij had er door Gods voorzienigheid een hinde als voedster, die hem op vaste tijden haar voedzame melk gaf. Toen dienaren van de koning daar aan het jagen waren en de hinde in het oog kregen, lieten zij het andere wild voor wat het was en zetten met honden de achtervolging in. De hinde, in het nauw gedreven, zocht haar toevlucht aan de voeten van haar voedsterling. Hij vroeg zich af waarom ze tegen haar gewoonte in zo loeide en ging naar buiten. Hij hoorde de jagers en smeekte de Heer om redding voor de voedster die Hij hem had gegeven. Geen van de honden durfde hem binnen een steenworp afstand te naderen, en onder luid gejank keerden ze naar de jagers terug. Bij het vallen van de nacht gingen ze naar huis. De volgende dag kwamen ze terug, maar moesten opnieuw onverrichterzake de terugtocht aanvaarden. Toen de koning hoorde wat er gebeurd was, kreeg hij een vermoeden. Samen met de bisschop en de troep jagers ging hij eropaf. De honden durfden, net zoals daarvoor, niet dichterbij te komen en keerden allemaal jankend terug. Daarop omsingelden de mannen de plek, die door dichte doornstruiken ontoegankelijk was. Een van hen schoot achteloos een pijl af om de hinde naar buiten te drijven. Maar hij raakte de man Gods, die aan het bidden was voor de hinde, en verwondde hem ernstig. De ridders intussen hakten met hun zwaarden een pad en kwamen bij zijn spelonk. Daar zagen zij een oude man, gekleed in een monnikspij, eerbiedwaardig door zijn grijze haren en zijn leeftijd, en ook een hinde die aan zijn knieën lag. Alleen de bisschop en de koning gingen naar hem toe, te voet; de anderen moesten op een afstand blijven staan. Ze vroegen hem wie hij was, waar hij vandaan kwam, waarom hij die ondoordringbare eenzaamheid had opgezocht en wie hem zo zwaar had durven verwonden. Nadat hij op elke vraag antwoord had gegeven en zij hem nederig om vergiffenis hadden gevraagd, beloofden zij hem artsen te sturen om de wonden te genezen en boden hem vele geschenken aan. Maar hij wilde niets weten van dokters en hij weigerde hun geschenken, hij keek er zelfs niet naar. Integendeel, wetend dat kracht in zwakheid volkomen wordt, smeekte hij de Heer hem zijn vroegere gezondheid niet terug te geven, zolang hij leefde. De koning bezocht hem nu dikwijls en ontving van hem het voedsel van het heil. Hij bood hem onmetelijke rijkdommen aan, maar Egidius weigerde beslist ze aan te nemen en maande hem aan daarvan een klooster te bouwen waar men volgens de monastieke regel zou leven. Toen de koning dit gedaan had, nam Egidius na herhaaldelijke weigering, vermurwd door de tranen en de smeekbeden van de koning, de zorg van dat klooster op zich.
Toen koning Karel van zijn faam hoorde, kreeg hij van Egidius gedaan dat hij op bezoek kwam en hij ontving hem met eerbied. In de loop van hun gesprekken over het zielenheil vroeg de koning hem voor hem te willen bidden, want hij had een afschuwelijke misdaad begaan, die hij nooit aan iemand, zelfs niet aan hem, een heilige, durfde te bekennen. De volgende zondag, toen Egidius tijdens het opdragen van de mis voor de koning bad, verscheen hem een engel van de Heer, die een blad op het altaar legde waarop de zonde van de koning volledig was beschreven, waaraan was toegevoegd dat die zonde door de gebeden van Egidius reeds was vergeven, op voorwaarde dat de koning berouw had, zou biechten en er zich voortaan verre van zou houden. Aan het eind stond er nog bij dat ieder die sint Egidius aanriep voor welke begane zonde dan ook, er niet aan hoefde te twijfelen dat die hem door de voorspraak van de heilige was vergeven, als hij tenminste niet meer zou zondigen. Het blad werd aan de koning overhandigd. Nadat hij zijn zonde had beleden, vroeg hij nederig om vergeving.
^{(Legenda Aurea 123,10-29)}