KERKLERAREN
Eretitels
De patrologie, 'leer van de vaders', bestudeert het leven en de geschriften van de kerkvaders, terwijl de patristiek dat doet voor alle vroeg-christelijke auteurs en niet alleen degenen die door de kerk als kerkvader erkend zijn.
De titel Doctor Ecclesiae, Kerkleraar, is een eretitel die door de paus toegekend wordt aan kerkelijke schrijvers die zich door heiligheid van leven, buitengewone geleerdheid en zuiverheid in de leer hebben onderscheiden. Binnen deze grote groep kerkleraren is een speciale eretitel weggelegd voor een aantal uit de de eerste acht eeuwen van de kerkgeschiedenis dat zich heeft ingezet voor een juiste van de christelijke geloofswaarheden. Omdat de werken die zij schreven naast de Bijbel als tweede bron van geloof golden, kregen zij in 1295 bovendien de eretitel Pater Ecclesiae, Kerkvader. Zowel in de westerse als in de oosterse traditie wordt een eigen viertal bijzonder in ere gehouden (zie onder 'Selectie'). De oosterse kerkvaders schreven vooral in het Syrisch, Koptisch en Grieks, de westerse in het Latijn. Kerkvaders worden verder onderscheiden in:
|
SelectieVier westerse kerkvaders
Persoonlijke betrokkenheid van pausen heeft ook een rol gespeeld bij enkele kerkleraarverklaringen. Zo werd Thomas van Aquino in 1567 tot kerkleraar verklaard door paus Pius V die tot dezelfde orde der dominicanen behoorde. Vanwege hun geleerdheid spreken de meeste kerkleraren minder tot de (legendarische) verbeelding van gelovigen en zijn ze - enkele uitzonderingen daargelaten (zie onder) - geen bekende volksheiligen geworden. De kerkleraren in onderstaand lijstje komen op deze website op een of andere wijze aan bod. |